20 DE MAIO DE 1900 - LISBOA: REGRESSO DO BRASIL E FESTA DO CAVALEIRO JOSÉ BENTO DE ARAÚJO


Biblioteca nacional de España

Estafeta taurina

Lisboa. - Con una buena entrada efectuóse el domingo 20 del actual en la plaza de Campo Pequeño, la corrida á beneficio del estimado caballero en plaza José Bento de Araujo, que vuelve de nuevo á trabajar en nuestro circo después de una larga ausencia por tierras de Santa Cruz (Brasil).

Al entrar en el redondel recibió el valiente artista ruidosa y espontánea ovación de la concurrencia, ovación que sólo cesó al terminar el pareo, pues José Bento (de Araújo) siempre contó con innumerables simpatías en todo el reino, siendo por esto y por los atractivos de la fiesta, esperada con ansia la llegada del día destinado para la corrida.

A última hora sufrió el cartel algunas modificaciones, siendo una de ellas la supresión del simpático caballero Fernando de Oliveira, que no pudo asistir por el fallecimiento de su querida hermana, ocurrido en la mañana de la corrida; desapareciendo también del cartel el nombre del buen banderillero Americano, que fué sustituído por Pechuga y Antolín.

LOS TOROS. - Los diez toros que se jugaron procedían de la acreditada vacada de D. Esteban de Oliveira, de Pancas, los cuales rayaron á la altura de las buenas ganaderías.

En su mayoría dieron una lidia brava y noble, y, como los lidiados últimamente en la plaza de Algés, presentaron buena lámina, aunque salió alguno que otro de poco cuerpo; pero, no obstante, demostraron sangre y poder.

El público es ya la segunda vez que en esta temporada tiene ocasión de apreciar ese ganado y colmar de elogios al ganadero, que todos sabemos que cuida con esmero y sin descanso su ganadería.

¡ Bien, Sr. D. Esteban; así se presentan toros en corridas formales, de respeto como los suyos!

LOS CABALLEROS. - José Bento (de Araújo) tuvo una tarde poco afortunada, pues en sus dos toros, quinto y noveno, casi todos los rejones los puso fuera de su sitio, sin que por esto dejara de escuchar palmas por su arrojo y valentía.

Manuel Casimiro muy bien en el primero, al cual adornó con rejones colocados con mucho arte y destreza. La banderilla con que terminó su trabajo fué de las llamadas notables, escuchando estruendosa ovación.

En el sexto, que era tardo, hizo una lidia menos lucida, pero de valor é inteligencia, siendo alcanzado por el toro al colocar una banderilla, derribando el toro al caballo y pisoteándolo. Llevado el caballero á la enfermería, apareció al soltarse el toro noveno, recibiendo una entusiasta manifestación de aprecio y estima.

Joaquín Alves estuvo superior en el tercero, el único que rejoneó, midiendo bien los terrenos y dejando entrar á toda ley, con mucha vista y sangre fría. El trabajo de Alves fué de primo cartelo, recompensándolo el público con muchas palmas.


EL ESPADA. - Hizo el mamarracho, siendo objeto de la constante hilaridad del público...

Nos presentó el beneficiado para desempeñar aquel puesto al matador de novillos José Palomar Caro, novedad en esta plaza y procedente de Mexico, donde, según él, había hecho una buena campaña. Pero en ésta sólo demostró desconocer por completo los más rudimentarios princípios del arte de lidiar toros.

Palomar es simpático, tiene elegante y buena figura; pero eso no es lo bastante para satisfacer al público de la primera plaza de un país, donde están acostumbrados en corridas formales á ver artistas que tienen conciencia del traje que visten.

Muy bien hizo en estar casi siempre entre barreras, y mucho mejor hubiera hecho si no volviera de América; tanto más, cuanto que ni deseos mostró de salir del callejón cuando fué cogido Manuel Casimiro, mientras caballero, caballo y toro, andaban hechos un lío en la arena.

Finalmente, fué una mala tarde para Palomar Caro, que seguramente no le proporcionará muchas contrattas.

LOS BANDERILLEROS. - Es nuestro régimen apreciar al trabajo de los artistas por su antiguedad; pero permítasenos hoy hacer una excepción y empezar por Manuel dos Santos, uno de los más modernos, pero en verdad el héroe de la tarde.

Manuel es, indudablemente, un banderillero que promete, y nadie negará su valor á toda prueba, dándole más realce á su trabajo la mucha voluntad y deseos de sobresalir en tan difícil arte.

Aunque tiene defectos, poco á poco va corrigéndolos, y muy pronto le veremos hecho un distinguido banderillero.

En esta corrida, fué Manuel dos Santos el que conservó el entusiasmo constantemente en el público.

Al octavo, le metió un soberbio par cambiando los terrenos, sabiendo alegrar al toro con maestría, y haciéndonos creer á veces que no era un principiante, y sí un artista consumado.

Cambiando en la silla, agarró dos pares, los cuales no quedaron bien por estar el chico un tanto precipitado, mas aplaudiendo el público á Manolo por su arrojo e buenos deseos.

¡ Más calma, Manolito, más calma!

Con la muleta dió pases aceptables, sobresaliendo en uno de pecho superior, y terminando otro de rodillas en la misma cabeza.

En los quites quedó en primer lugar, oyendo muchas y justas palmas, así como en los lances de capote al brazo.

¡ Bravo, chiquillo, y no hay que dormirse con los aplausos!

Theodoro, bien en banderillas, adornando el morrillo del segundo con dos pares al cuarteo y uno al sesgo. En quites, estuvo demasiado apático.

A Cadete no le vimos nada que pueda mencionarse, y ya hace tiempo que venimos observando lo poco que hace, siendo lástima que artista tan apreciable y tan joven vaya decayendo.

Saldaña, bien en dos pares al cuarto.

Carlos Gonçalves, de bueno sólo medio par á la salida del cuarto, y mal en todo lo restante.

Tomás da Rocha, puso un par superior y otro bueno, al octavo.

Francisco Xavier, nuevo en esta plaza, dió un buen salto de garrocha al séptimo, y con los rehiletes, colocó un par bueno y otro regular, en el décimo.

Pechuga y Antolín, con grandes deseos de agradar.

LA DIRECCIÓN. - Poco escrupulosa. A no haber sido así, no hubiera ocurrido el percance del caballero Manuel Casimiro en el sexto, que muy bien pudo repetirse con Manuel dos Santos en el octavo, por permitir continuaran banderilleando después de dar la señal para terminar el tercio.

¡  Válganos Dios, Sr. Botas! - Carlos Abreu.

In SOL Y SOMBRA, Madrid - 31 de Maio de 1900

22 DE JULHO DE 1894 - LISBOA: UMA CORRIDA DE PRIMEIRA ORDEM NA PRAÇA DO CAMPO PEQUENO


Biblioteca nacional de Portugal

Praça do Campo Pequeno

Com uma corrida de primeira ordem, como se vê pelos attractivos que damos, realisa se no domingo n'esta praça o primeiro beneficio da epoca, em festa artistica do distincto cavalleiro Alfredo Tinoco. N'essa tarde trabalham os seus colegas José Bento (de Araújo), Fernando de Oliveira, Manuel Casimiro e o beneficiado.

Os touros pertencem ao sr. José Palha Blanco, que escolhe um bello curro para Tinoco, mandando tres touros apurados nas raças para Hespanha.

Está contractado um espada dos mais festejados entre nós. Hoje principia a venda de bilhetes.


In DIARIO ILLUSTRADO, Lisboa - 18 de Julho de 1894

14 DE JULHO DE 1892 - PARIS: CORRIDA COM DESCONTO DE 50% NO DIA DA FESTA NACIONAL



À l'occasion de la Fête nationale, il y aura, aux Arènes du Bois de Boulogne, une course de taureaux, avec réduction de 50 0/0 sur le prix des places.

Pour éviter une concurrence fâcheuse, cette course aura lieu après la revue, à 4 h. 1/2.

Intérim.


In LE FIGARO, Paris - 12 de Julho de 1892

23 DE MAIO DE 1895 - ALGÉS: A PRIMEIRA CORRIDA NA NOVA PRAÇA DE TOUROS


Biblioteca nacional de Portugal

CHRONICA DAS CORRIDAS

TOUROS EM ALGÉS

Inauguração da epocha de 1895

Arquivo digital - Câmara Municipal de Lisboa

TOUROS
- Do ex.mo sr. Victorino Froes.

A falta de espaço com que luctamos e a abundancia de original obriga-nos a resumir o mais possivel a resenha da corrida.

Foi por assim dizer um ensaio geral e não nos demoraremos na apreciação, visto que o clou da festar era vêr a elite de "Messieurs les cavalliers en place".

Cavalleiros

Tinoco toureou o 1.º bicho, que trazia o ferro do sr. Emilio Infante, com a frescura e elegancia que o tem tornado celebre e estimado.

Era um touro voluntario e de boa lide. Tinoco farpeou-o muito bem, sendo muito applaudido.

É preciso esclarecer um ponto que não tem sido bem frisado:

Quando Tinoco lidava o toiro, ao executar uma sorte, o ferro, em vez de ficar no cachaço, esbarrou no pau d'uma farpa já collocada, e d'ali saltou para a orelha do touro, ficando espetada de baixo para cima, mesmo ao canto da orelha.

É facil de vêr que era impossivel metter uma farpa na orelha com a direcção que acima deixo apontada; o acaso permittiu que assim succedesse e d'ahi umas gloriasinhas para as taes agulhas ferrugentas.

Collocou um ferro trazeiro e caido pela seguinte razão: Citava o touro quasi junto á intelligencia, e o touro, ao entrar em jurisdicção, o touro corta o teereno, emparelha-lhe com o cavallo, ganhando-lhe terreno, e como já era tarde para emendar a sorte, porque foi rapido o movimento, não pôde evitar a acção do braço e assim metteu o ferro trazeiro e caido.

Os creditos de Tinoco estão perfeitamente firmados, não precisa que o defendam, mas é bom esta explicação e se não conformarem com ella, perguntem a Manuel Casimiro e ao director da corrida Jayme Henriques.

José Bento (de Araújo) toureou o 3.º touro, que era nobre, brando, de typo pequeno e de poucas carnes.

Toureou-o sempre nos medios, com muita valentia e arte.

Aproveitou o primeiro estado do touro como elle sabe, não o deixando actuar, porque, de pouco poder como era, se o deixasse descançar não crescia para o cavallo.

Foi muito applaudido e com justiça. Bravo, Zé Bento (de Araújo).


Tinoco e José Bento (de Araújo) tourearam o 9.º touro, que cortava terreno e tinha vontade ao cavallo.

Foram muito applaudidos pelo correcto trabalho e grande luzimento das sortes.

Fernando de Oliveira toureou o 5.º touro, que era feio, mal armado, brando e tardo no arranque.

Executou a sorte á garupa, sendo perseguido até quasi ao ultimo tercio, valendo-lhe um quite opportuno de João Roberto.

Se fosse um touro de poder lamentariamos um desastre, porque o tourete ia quasi enganchado na rabeira do cavallo e com mais um pequeno alcance era derrubado.

O toirito não tinha posses; era tardo na accommettida e refractario ás evoluções corneas.

Tambem metteu dois ferros trazeiros por consentir em demasia. Conseguiu metter um par de ferros curtos com muita arte, mostrando a sua boa vontade e o gosto que tem em tourear.

Manuel Casimiro: Tocou-lhe o 7.º touro, caraça, que foi muito bem toureado, sendo alvo d'uma ovação enthusiastica.

Foi o touro de mais poder e de mais carnes, typo de touro, que, com nobreza e vontade, recebia o castigo.

Manuel, com muita vontade de agradar, entrou sempre no terreno das sortes, sem precipitações, com mais serenidade e consciencia. Gostámos de o ver assim, e que continue.

Toureou depois com Fernando de Oliveira, sendo ambos muito applaudidos.

Os cavalleiros, ao entrarem na arena, foram alvo d'uma enthusiastica manifestação. Durante as cortezias as palmas e os bravos eram unanimes. É a prova provada em como o publico aprecia e estima os sympathicos cavalleiros.

O resto da corrida foi regular, havendo bons pares de bandarilhas de Rodas, Minuto, Pescadero, João Roberto, Theodoro e Cadete.

Pescadero, Minuto, Theodoro e Moyano passaram de capote algumas vezes, sobresaindo Pescadero.

As pegas foram bôas, havendo mais ordem do que é costume vêr-se no Campo Pequeno. O general era outro, e Jayme Henriques quando manda sabe mandar e é respeitado. É esta a differença.

A direcção da corrida, a cargo de Jayme Henriques, foi acertadissima e com muita intelligencia; chama-se a isto ligar o nome á pessoa.

Touros: os de cavallo cumpriram bem, em especial o 1.º e o 7.º, que pertenceu a José Bento (de Araújo), era nobre, foi pena ser tão brando.

O 5.º, que tocou a Fernando, algo velhaco e brando; os restantes cumpriram. Estavam delgaditos e eram pequenos; uma garraiada que agradou. Tem muita sorte o Victorino.

In A TOURADA, Lisboa - 27 de Maio de 1895

11 DE OUTUBRO DE 1891 - PARIS: MAIS UMA CORRIDA DO CAVALEIRO JOSÉ BENTO DE ARAÚJO NA PRAÇA DA CAPITAL


Bibliothèque nationale de France

TABLETTES THÉATRALES

Dimanche prochain, à deux heures et demie, 21ème grande course de taureaux aux arènes de la rue Pergolèse.

Au programme:

Angel Pastor, Valentin Martin et leurs cuadrillas; José Bento de Araujo, caballero en plaza, et les picadores.


In LE MATIN, Paris - 8 de Outubro de 1891

6 DE NOVEMBRO DE 1887 - MADRID: UMA CORRIDA COM O CAVALEIRO JOSÉ BENTO DE ARAÚJO


Biblioteca nacional de España

El Gran Pensamiento. - La corrida organizada por esta Sociedad tendrá lugar el domingo 6 de Noviembre próximo. Se jugarán en ella 10 toros, en la forma siguiente:

Uno de D. Antonio Hernandez y otro de D. Manuel Bañuelos y Salcedo, que serán rejoneados por (José) Bento D'Araujo, Do Rego y Tabardillo, y si no muriesen por el rejon estoqueados por Valdemoro.

Dos de D. Antonio Hernandez, lidiados por la cuadrilla de Francisco Sanchez (Frascuelo), luciendo trajes del tiempo de pepe Hillo; y seis toros, uno de cada una de las ganaderías de Hernandez, Bañuelos (D.M.), Martín (D.A.), Benjumea, Solis y Gonzalez Nandín, jugados por las cuadrillas de Lagartijo, Frascuelo y Mazzantini.

Los seis últimos toros se lidiarán en competencia, otorgándose por un Jurado tres premios: El primero, consistente en una medalla de oro, para el dueño del toro que resulte mejor y 1.000 pesetas para el mayoral de la ganadería. El segundo, de una medalla de plata y 750 pesestas en la forma que el anterior; y el tercero, de una medalla de cobre y 500 pesetas.

por si alguno ó algunos de los toros restantes diese un buen resultado, habrá menciones honoríficas consistentes en diplomas.

Las moñas que lucirán los toros, serán regalo de distinguidas damas, y de gran lujo los rejones y banderillas que se emplean.

La plaza estará engalanada, como asimismo el paseo que desde la carretera de Aragon conduce á ella.

Los señores abonados tendrán reservadas sus localidades.

La corrida comenzará á la una de la tarde.

Para ese día, las localidades estarán divididas en asientos de preferencia (las de sombra y parte de sol y sombra), y sin preferencia las restantes.

Biblioteca nacional de España

In EL TOREO, Madrid - 15 de Outubro de 1887

21 DE JUNHO DE 1894 - LISBOA: UMA CORRIDA COM ELEMENTOS "PODEROSOS" NA PRAÇA DO CAMPO PEQUENO


Biblioteca nacional de Portugal

Corrida do Campo Pequeno

Vem na quinta feira a Lisboa deliciar o publico com o seu assombroso trabalho o notabilissimo espada cordovez Rafael Guerra El Guerrita, o diestro que mais dignamente hoje occupa o logar de Lagartijo que muitos imaginavam insubstituivel.

Guerrita traz os seus dois excellentes bandarilheiros Almendro e Primito. Trabalham a cavallo José Bento (de Araújo) e Adelino Raposo. Os touros pertencem ao primeiro ganadero de Portugal o sr. José Palha Blanco, e ninguem ignora que aquelle senhor possue rezes bravas.

Deve ser portanto a primeira tourada da epoca com elementos tão poderosos. Ás bilheteiras da Avenida tem sido uma verdadeira romaria.

É não descuidar!...


In DIARIO ILLUSTRADO, Lisboa - 19 de Junho de 1894

23 DE MAIO DE 1895 - ALGÉS: INAUGURAÇÃO DA PRAÇA DE TOUROS


Biblioteca nacional de España

Cronica taurina

Algés (Portugal). - La nueva plaza que se construye en esta importante población del vecino reino lusitano, que es de estilo árabe, amplia y con cuantas dependencias se requieren en un edificío de esta índole, se cree podrá ser inaugurada en la próxima Pascua de Resurrección, tomando parte en la primera corrida diestros españoles.


In EL TOREO, Madrid - 25 de Fevereiro de 1895

7 DE JULHO DE 1892 - PARIS: MAIS UMA CORRIDA NAS ARENAS DO BOIS DE BOULOGNE


Bibliothèque nationale de France

TABLETTES THÉATRALES

AUJOURD'HUI:

À la Gran Plaza de Toros, à trois heures, course de taureaux.

Pour les adieux d'Angel Pastor, du Pouly de Beaucaire et leurs quadrilles.

Mlle Maria Gentis, caballero en plaza, Jose Bento de Araujo, caballero en plaza, et les picadores.


In LE MATIN, Paris - 7 de Julho de 1892

21 DE MAIO DE 1894 - LISBOA: A TOURADA ADIADA POR CAUSA DO MAU TEMPO...


Biblioteca nacional de Portugal

Praça do Campo Pequeno

Em consequencia do mau tempo ficou transferida para hoje a tourada que hontem devia realisar-se. Os elementos são os mesmos.


In DIARIO ILLUSTRADO, Lisboa - 21 de Maio de 1894

1 DE SETEMBRO DE 1892 - PARIS: UMA CORRIDA CHEIA DE EMOÇÕES E SUCESSO MERECIDO


Bibliothèque nationale de France

COURRIER DES THÉATRES

La 20ème course de taureaux a été donnée hier aux arènes de la rue Pergolèse, devant un public nombreux et choisi. Elle a été fertile en émotions et a valu un succès mérité à José Bento d'Araujo, Ojeda et la cuadrilla, ainsi qu'à Marin et son quadrille landais, qui, tous, se sont surpassés et ont été très brillants.

Dimanche prochain, 21ème course.


In LE FIGARO, Paris - 2 de Setembro de 1892

15 DE JULHO DE 1894 - LISBOA: COUSAS DE PORTUGAL


Biblioteca nacional de España

COUSAS DO PAIZ VISINHO

TOURADA NA PRAÇA DO CAMPO PEQUENO

No habindo recolhido ó famouso escrito de nosso encarregado das lides em Lisboa (¡infeliz courreio!), á nosso bon collega Sol é Sombra colhemos á sua reseña, que fala da seguinte maneira da tourada en conjuncto:

Eram 5 horas precisas quando compareceu no camarote o sr. capitao Dias; o Manuel Botas mandou tocar o cornetim, e deu entrada na arena a azemola ladeada pelos moços de forcado.

Até que emfim! abandonáram o ar triste e grave e com um tom mais alegre foi iniciado o espectaculo. perdao, antes d'isto houve no sector 2 uma scena de pugilato, o que nos indicou que ainda hay sangre...

O conjuncto do cortejo era bello. Ao centro da linha, José Bento (de Araújo) de verde pavao e ouro, Fernando de preto e ouro, e aos lados Fuentes de castanho e ouro, e Bombita de vermelho e ouro, ladeados dos seus e nossos bandarilheiros.

Notámos que nas cortezias apenas figurou um cavallo de cada cavalleiro, quando deviam figurar dois pelo menos, e... adelante com o regulamento!

Touros. - Nao foi dos peores o curro hontem apresentado pelo sr. Emilio Infante da Camara, estavam desiguaes em corpolencia o que nao admira attendendo a que eram de differentes edades, em quanto á condiçoes para a lide mencionaremos como bravos e nobres o 1.º e o 2.º; cumpriram bem o 3.º e 5.º; o 8.º cumpriu regularmente em bandarilhas mas chegou huido á muleta e os outros denotaram uns conhecerem demasiadamente o terreno que pisavam, e outros se eram puros, accusaram má intençao; o 7.º, 9.º e 10.º touros nao devem figurar em praça alguma porque nao se podem tourear, e bem andará o sr. Emilio Infante se perder o habito de mandar touros com quatro e cinco corridas, que nunca poderao satisfazer mas sim proporcionar alguma colhida seria.

A proposito de conducçao: os touros que cumpriram vieram acaso a pé, e os restantes em gaiolas? - Ou cumpriram uns, porque eram bravos, e falharam outros, porque eram inferiores?

Cavalleiros. - Jose Bento (de Araújo) toureou muito bem o 1.º touro, teve sortes magnificas pelo que o publico bem claramente lhe manifestou o seu agrado; o 7.º aproveitou-o muito bem, o animal era dificil de tourear porque conhecia o terreno e tapava-se; só nao gostámos que collocasse bandarilhas n'um animal que estava proporcionando tao má lide.

Fernando de Oliveira no 5.º touro teve um trabalho magistral, mostrou-se corajoso na fórma como procurou a rez, que tinha muito pé e muita vontade ao cavallo, e nao podia ser mais correcto na fórma como mediu os terrenos. O publico nao fez senao justiça em o applaudir calorosamente. Da lide que executou no 10.º touro nao gostámos, pensámos por vezes que era um novato que estava toureando e nao um cavalleiro que conhece e costuma respeitar os preceitos da arte; pois será possivel que nao visse que o touro cortava terreno, muitas vezes evitava o castigo e que arrancaba con muitas pernas? Pois nao saberá o sr. Fernando que touros n'estas circumstancias nao se touream senao á meia volta? Que o artista quando lida um tonante nao deve senao procurar deffender-se e nunca tourear porque isso e impossivel? Acreditamos que nao seria ignorancia mas foi certamente uma indesculpavel precipitação.

Gostamos muito de ver citar de cara e á tira mas sómente quando os touros requerem essa lide; e o que hontem sahiu em 10.º logar nao estava n'estas condiçoes. Desejaremos muito que para o futuro nao tenhamos que o censurar por factos identicos.

Espadas. - Fuentes e Bombita estiveram valentes, o vento porém difficultou lhes bastante o manejo de capote e da muleta; além d'isso os touros chegavam á muleta, defendendo-se e buscando el bulto, e assim nao puderam luzir e arrancar as palmas que n'outras corridas o publico lhe tem dispensado.

Bandarilheiros. - Sobresahiu Blanquito que esteve superior, Valencia e Minuto que teve uma superior sorte de gaiola no primeiro touro. Jorge e Theodoro muito bem.

Forcados. - Com felicidade em algumas pégas, porém faltos de ordem n'outras.

Direcçao. - Para que serve virem nos programmas indicados os artistas que devem sahir com capotes?

Despresando essa disposiçao vimos hontem na arena um sem numero d'elles difficultando a lide. Ai Botas que direcçao! pareces Botas de cordovao!

In EL ENANO, Madrid - 15 de Julho de 1894

1 E 2 DE NOVEMBRO DE 1891 - PARIS: MAIS DUAS CORRIDAS NA PRAÇA DA CAPITAL


Bibliothèque nationale de France

Propos de Coulisses

Aujourd'hui et demain, à deux heures et demie, grande course de taureaux aux arènes de la rue Pergolèse.

Au programme:

Valentin Martin, José Ruiz (Joseito) et leurs cuadrillas; José Bento de Araujo, caballero en plaza et les picadores.


In GIL BLAS, Paris - 2 de Novembro de 1891

8 DE JULHO DE 1894 - LISBOA: A CRÓNICA DA CORRIDA DA PRAÇA DO CAMPO PEQUENO


Biblioteca nacional de Portugal

Corrida no Campo Pequeno

Effectuou-se hontem a 14.ª corrida na praça do Campo Pequeno com uma casa fraca, devido talvez a terem já sido annunciadas as duas touradas para quinta-feira com o "espada" Guerrita, e para domingo com o "espada" Cara Ancha.

Os touros pertenciam ao lavrador o sr. Emilio Infante da Camara, e, com verdade, não sahiram maus, especialmente os da primeira parte.

Trabalharam n'esta corrida os dois "espadas" Fuentes e Bombita, ambos acompanhados dos seus bandarilheiros.

Cavalleiros, José Bento de Araujo e Fernando de Oliveira.


Bandarilheiros Minuto, Sancho, Theodoro e Jorge Cadete.

Ás 5 horas, depois de ter chegado a auctoridade e das cortezias do costume, começou a lide.

Coube o primeiro touro que arrancava bem, ao cavalleiro José Bento (de Araújo), que o enfeitou com cinco farpas em differentes sortes e mais dois ferros curtos bem collocados.


José Bento (de Araújo) tambem teve o 7.º que não era tão bom como o 1.º, comtudo enfeitou o animal com 3 farpas e 3 ferros curtos.

José Bento (de Araújo) foi muito applaudido e chamado á arena.


Fernando de Oliveira esteve nas suas tardes felizes, lidando bem o 5.º e 10.º touros. No 5.º approveitou muito bem a sorte á gaiola, mettendo mais 4 farpas em sortes arriscadas e um curto que lhe valeu uma ovação.

O 10.º touro foi enfeitado com 7 farpas e um ferro curto.

O seu trabalho foi hontem muito  apreciado e bem recompensado pelo publico.

Fuentes e Bombita pouco fizeram com bandarilhas, devido aos dois touros que lidaram sahirem velhacos para o trasteo, apesar de serem puros.

Os dois artistas tentaram alguns cambios, mas sem merecimento. Bombita não foi feliz no salto de garrocha, sendo colhido por um dos páos do touro na perna direita.

O trabalho de capote e muleta foi prejudicado pelo muito vento.

As estocadas, umas bem outras mal; o publico applaudiu os dois artistas sempre que elles fizeram bom trabalho.

Dos bandarilheiros hespanhoes, foi Valença o que mais applausos obteve.

Minuto, Theodoro e Cadete muito bem, trablhando com vontade. Foram muito applaudidos.

Os moços de forcado fizeram 5 pegas de cara, sendo no 2.º, 3.º, 4.º, 8.º, e 11.º touros; só um d'estes poude ser pegado á 4.ª tentativa depois de ter inutilisado alguns dos moços.

A direcção da praça foi acertada.

O publido sahiu satisfeito.

Até quinta feira.

ESCAMILLO JUNIOR

Durante a corrida houve no sector 2 duas scenas de pugilato entre um jornalista e dois actores.


In DIARIO ILLUSTRADO, Lisboa - 9 de Julho de 1894